Toplumcu Belediyecilik;1970’lerden Günümüze Bir Yerel Yönetim Deneyimi

Türkiye’nin son derece merkeziyetçi siyasi yapısında bir
kırılma noktası olarak yerel siyasetin yükselişi de bu
belediyecilik modeli ile başlayacaktır. Kentli halkın yönetime
katılımı, kentsel hizmetlerin yerinden üretimi ve dağıtımı,
kentli halkın ihtiyaçları ve kamu yararını esas alan öz kaynak
yaratma ve bölüşümde adalet gibi unsurlar, merkezi siyasete
paralel bir yerel siyasi alanın doğmasını beraberinde
getirecektir… CHP içinde devletçilikten halkçılığa doğru
değişen söylem ve dünyada yükselen özgürlükçü yerel siyasetin de
etkisi ile CHP’li belediye başkanlarının toplumcu
belediyecilik uygulamalarıyla, Türkiye’de yerel siyaset,
siyasetin yapısal bir unsuru haline gelecektir. Hatice
Kurtuluş Yerel yönetim seçimlerinde 1973’te oyların % 37’sini,
1977’de % 41,7’sini alan, 1977’de 67 il merkezinin 42’sini
kazanan CHP’nin belediye kadroları, toplumcu belediyecilik
anlayışını geliştirmişlerdi. Bu, geniş sosyal refah
uygulamalarına dayanan ve Belediyeler demokrasinin beşiğidir
şiarıyla âdeta yerel hükümet olma kapasitesi geliştirmeye
yönelen bir anlayıştı. Bu kitap, İstanbul’da Ahmet İsvan,
Ankara’da Vedat Dalokay ve Ali Dinçer, Adana’da Ege Bağatur,
İzmit’te Erol Köse, Çanakkale’de Reşat Tabak yönetimleri
örneklerine bakarak, toplumcu belediyecilik deneyimini enine
boyuna inceliyor. 2010’ların ikinci yarısında, CHP’li yerel
yönetimler toplumcu belediyeciliği yenileyerek canlandırmaya
yöneldiler. Kitapta, dönemin ağır vesayet ve velayet koşulları
altında yürütülen bu yerel siyasetin eleştirel bir
değerlendirmesi de yer alıyor. Sezgin Sezgin ve Tuğba
Canbulut’un hazırladığı derlemede ayrıca Ulaş Bayraktar,
Hatice Kurtuluş, Hülya Küçük Bayraktar, İpek Sakarya’nın
yazıları bulunuyor